Annemieke was vier jaar toen haar zusje Rozemarijn overleed. Rozemarijn werd met het Downsyndroom geboren en moest kort na haar geboorte een openhartoperatie ondergaan. Vervolgens kreeg ze acute leukemie. Ze was een half jaar oud toen ze aan de complicaties hiervan overleed.
Annemieke is inmiddels 24, maar weet zich Rozemarijn nog goed te herinneren. “Ik vond het leuk om een zusje te krijgen. Ik ging in die tijd ook voor het eerst naar school. Na school ging ik vaak bij een vriendinnetje spelen. Dat was natuurlijk omdat mijn ouders naar het ziekenhuis moesten, maar ik vond het leuk. Als ik naar het ziekenhuis ging, nam ik mijn pop mee en speelden mijn broer en ik op haar na wat er allemaal met Rozemarijn gebeurde.”
Overlijden
Annemieke was er niet op voorbereid dat haar zusje zou overlijden. “Mijn ouders trouwens ook niet,” vertelt ze. “Ik denk dat ze tot de laatste dag geloofd hebben dat ze het zou overleven. Ik snapte het ook niet. Toen mijn moeder zei dat ik haar voor de laatste keer een kusje moest geven, deed ik dat op een manier alsof ze gewoon nog leefde. Bij de begrafenis vond ik het alleen maar leuk dat er zoveel mensen waren. Ik weet nog dat ik naar mijn moeder riep: ‘Kijk eens wie er is!'”
Vragen
In de maanden die volgen gaat Annemieke, zo klein als ze is, toch nadenken over het sterven van Rozemarijn. “Als ik naar bed ging, stelde ik mijn moeder vragen. Ik zag bijvoorbeeld de kleertjes van Rozemarijn. Ik dacht dat die inmiddels niet meer pasten en vroeg hoe dat nou moest in de hemel. Mijn moeder zei dat Rozemarijn in de hemel in haar blootje liep. Dat vond ik maar niets. Later zei ik tegen mijn moeder dat de Here God vast wel een T-shirtje voor haar had.” Enkele maanden na het overlijden van Rozemarijn gaat Annemiekes cavia dood. “Daar huilde ik een paar dagen lang om. Mijn moeder vond dat maar niets, maar ik denk nu dat ik ook om Rozemarijn huilde.”
Ten goede gekeerd
Op de vraag of ze het overlijden van haar zusje inmiddels heeft verwerkt, antwoordt Annemieke: “Niet helemaal. Ik woon nog thuis en zie de pijn bij mijn moeder. Voor mezelf heb ik het een plekje kunnen geven. Dat komt door mijn geloof. Ik weet dat Rozemarijn in de hemel is. God heeft wat er gebeurd is ten goede gekeerd. Door het overlijden zijn mijn ouders heel bewust christen geworden. Ik denk ook dat het beter is voor Rozemarijn. Hier op aarde zou ze een moeilijker leven hebben gehad.”