Gedachten aan zelfdoding

De Lockdown heeft er in gehakt 1 op de 5 jongeren heeft gedachten aan zelfdoding. De kop van een nieuws artikel. In het artikel worden de cijfers zorgwekkend genoemd en wordt een belangrijke tip gegeven, houd contact! Hoe komt het dat de lockdown er zo heeft ingehakt? Hoe doe je dat contact houden? En hoe doe je dat als christelijke kerk?

Een kijkje in het hoofd van een jongere

Jongeren staan met beide benen in het nu, in vandaag. Ze hebben geen helicopterview. Kijken niet verder dan vandaag en morgen. Als je over twee weken een toets hebt, dan duurt dat nog heel lang. Niet iets om je druk over te maken. Niet iets waar je wat mee moet doen. Iets wat staat te gebeuren over een maand is helemaal niet te overzien. Het is niet in beeld bij jongeren. Konden wij als volwassenen dit maar. Genieten van de dag. Staan in het hier en nu. Wat zouden we meer van het moment genieten. Maar het heeft ook een keerzijde en die werd duidelijk tijdens de crisis, de lockdown.

Zoals in het artikel wordt geschreven. Tijdens de lockdown was het leven saai. Geen contacten, geen feestjes, geen sport, niets wat de dag leuk maakte gebeurde. Volwassenen relativeren, Natuurlijk dit is vervelend, maar het gaat een keer voorbij. Volgende maand ziet het er vast anders uit, of anders over twee maanden. Volwassenen overzien de lange termijn, jongeren niet. Over een week, over twee weken of zelfs over een maand is iets wat nog heel heel ver weg is daar kunnen ze niks mee. In de lockdown was elke dag  opnieuw een saaie eentonige dag.

Somberheid zelfdoding

Somberheid en gedachten aan de dood komen zomaar op als het langere tijd niet goed gaat. Als tegenvallers blijven komen en je geen perspectief hebt op betere tijden. Als je al een lange tijd je niet gelukkig, of ontspannen bent geweest. Als de draaglast heel lang zwaarder is geweest dan de draagkracht. En dat blijkt ook uit het onderzoek onder 5000 jongeren. De lockdown is voorbij , de gevolgen daarvan nog lang niet.

Contact

Wat kan je als volwassene doen? Wat is de opdracht voor de kerken? Inderdaad zoals in het artikel wordt aangegeven. Blijf in contact met de jongeren. En het lijkt zo’n simpele oplossing. Maar dat is het niet. Het vraagt nogal wat van kerken om echt contact te hebben met alle jongeren. Niet alleen af en toe of eenmalig contact, maar duurzaam contact.  Contacten waar het leven wordt gedeeld en je somberheid kan opmerken.  Want somberheid is in de meeste gevallen niet  van de buitenkant te zien-. Dat vraagt van de kerk dat ze een visie heeft op jongeren. Dat ze contact met jongeren en zorg voor jongeren  goed organiseren. Want deze kwetsbare jongeren laat je toch niet alleen over aan een goed initiatief van één enthousiaste jeugdwerker? Ik ben benieuwd welke kerk eens kritisch naar zichzelf durft te kijken en nu beleid gaat maken en gaat uitvoeren.

0