Column – wil je me horen?

Voor de kick-off van de week van het jeugdpastoraat schreef Ruth de column: wil je me horen?

Je ziet me lopen door de gangen. Je ziet me zitten als één van de velen in die lange rij. Je ziet me ontdekken, lachen, zingen, appen, eten, voelen, gamen en leven.

Op school.

In de kerk.

In huis.

Op kamp.

Maar als ik me verwonder en verbaas, wil jij dan naar me luisteren? Ook als mijn mening niet is wat je hoopt. Als ik nog zoek en mijn mening iets te stevig neerzet. Als ik er nu geen andere meningen bij kan hebben en vecht voor mijn gelijk.
Want ik zie wel dat je luistert, maar wil je me ook écht horen?

En als het verdriet me overvalt, wil jij dan naar me luisteren? Ook als je het verdriet niet ziet, maar het als onrust en boosheid uit me barst? Of als de woorden niet uit me kunnen komen, omdat ze blijven hangen in mijn keel en de stilte het enige is wat ik je geven kan?
Want ik zie wel dat je luistert, maar wil je me ook écht horen?

En als ik blij ben en me even dolgelukkig voel, wil jij dan naar me luisteren? Ook als mijn geluk maar voor heel even is omdat de volgende emotie zich alweer gauw aandient?  Of als je niet begrijpt dat ik om deze reden zo blij kan worden.
Want ik zie wel dat je luistert, maar wil je me ook écht horen?

En als ik hoopvol ben of vol ideeën zit, wil jij dan naar me luisteren? Ook als je denkt dat het idee te hoog gegrepen is of mijn ideaal te onhaalbaar. Of als je merkt hoe snel en creatief mijn brein allerlei onverwachte afslagen neemt?
Want ik zie wel dat je luistert, maar wil je me ook écht horen?

De woorden uit mijn mond verraden niet altijd wat ik denk of voel.
En wat je ziet in mijn gezicht is niet altijd een weerspiegeling van mijn hart.

Zie mij.

Luister naar me.

Hoor me.

0

Laat een reactie achter:

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *